NOX
Septentriōnālī in locō longō spectō per mentem uls mare polum: album nivātum et ursipascum; expectō obscūritātem, negō, mediā nocte, merinocteus sōl adhūc permulcet faciem, dum post lūnam abscondit sēsē illogice mihi, intrimēscō. Glaciārium iacet longē sub hāc nocte dēstēllāta dum grex sonat ante istum splendōrem: canat puerōs quī hoppipollant, orbus siccus stat rēctus lānā tēctus, frīgēscit memoriīs tempus quī mulierem petit in palātum polistellātum, bassum lūdit Jonsi: graviter teneritiam nōbīs vōce ferēns. Eclīpsis polārem iam mōnstrat paulum, ecce, stēllam.

DIES
Remōtissimā domū caelum inglūtit tenebram profundam at mīculās linquit oculīs nostrīs huius suī sagīnae. Boreāliter stat aurōra micatque bichromāta cauda serpentis caelestis viridis, similis est perlongissimō ex herbīs igneō flūminī. Fluit calidus per gelidam galaxiam lactiginōsam, subter īnsulā silente huius noctis polāris. Superior albus pāgānus canifōrmis advertit dōnum nātūrae eī? Cōgitō mīrāns. Antenātus meus ignōrāns imāginem huius habēre possit caelī? Ultrā viam balenārum sum at auripiscis extrā bullam

I

Perditi in hyperborea ora,
umbrae vos nivis levis, ursi
candidi atque pulchri, canones,
vivitis ubi nemo potest
ne longe quidem cogitare.
Praeter et hanc ultimam terram
ubi glacies imperium
tantummodo tenent invicti,
errat mea contemplatio
moratque expectans ululatum
vestrum infinita potestate.
Nubes caelo quam vos gelidae
aquae quam nec perennis hic sol
calidare potest radiis.

OREIBISCOCTUM

Hominem rufum nomine ego
Oreibiscocti vidi insolitum
scribentem dulcissime textum
puellae in strata sonanti carmen
gelida ob ventum tam nivosum,
cor meum franxit et bona omnia
cordeque auguravi ei sincere.
“Tu es more filiae meae
sit in vita tibi fortuna”
scripsisti et ipsum tibi auguro.