NOX
Septentriōnālī in locō longō spectō per mentem uls mare polum: album nivātum et ursipascum; expectō obscūritātem, negō, mediā nocte, merinocteus sōl adhūc permulcet faciem, dum post lūnam abscondit sēsē illogice mihi, intrimēscō. Glaciārium iacet longē sub hāc nocte dēstēllāta dum grex sonat ante istum splendōrem: canat puerōs quī hoppipollant, orbus siccus stat rēctus lānā tēctus, frīgēscit memoriīs tempus quī mulierem petit in palātum polistellātum, bassum lūdit Jonsi: graviter teneritiam nōbīs vōce ferēns. Eclīpsis polārem iam mōnstrat paulum, ecce, stēllam.

DIES
Remōtissimā domū caelum inglūtit tenebram profundam at mīculās linquit oculīs nostrīs huius suī sagīnae. Boreāliter stat aurōra micatque bichromāta cauda serpentis caelestis viridis, similis est perlongissimō ex herbīs igneō flūminī. Fluit calidus per gelidam galaxiam lactiginōsam, subter īnsulā silente huius noctis polāris. Superior albus pāgānus canifōrmis advertit dōnum nātūrae eī? Cōgitō mīrāns. Antenātus meus ignōrāns imāginem huius habēre possit caelī? Ultrā viam balenārum sum at auripiscis extrā bullam

I

Perditi in hyperborea ora,
umbrae vos nivis levis, ursi
candidi atque pulchri, canones,
vivitis ubi nemo potest
ne longe quidem cogitare.
Praeter et hanc ultimam terram
ubi glacies imperium
tantummodo tenent invicti,
errat mea contemplatio
moratque expectans ululatum
vestrum infinita potestate.
Nubes caelo quam vos gelidae
aquae quam nec perennis hic sol
calidare potest radiis.

OREIBISCOCTUM

Hominem rufum nomine ego
Oreibiscocti vidi insolitum
scribentem dulcissime textum
puellae in strata sonanti carmen
gelida ob ventum tam nivosum,
cor meum franxit et bona omnia
cordeque auguravi ei sincere.
“Tu es more filiae meae
sit in vita tibi fortuna”
scripsisti et ipsum tibi auguro.

MILLIARDARIUS

Ego, hic, milliardarius amoris
tui; quaero cur fecisti mundum
tam plenum hominibus? Parvi
magnis cum multis doloribus?

HEROINA

Nectar mortiferi pulchritudinis,
nomen mihi terrorimovens, pellem
gallastrat ferociter meam, iuvate!
Cur vita mala usque ad nilationem,
ducere caducos capillos, dentes,
pellem et cerebrum. Serpentem fugite
                - filium belli -

VALE

Ambulabamus
                       manu
         in manu
flebamus leniter simul
post genitores
                      psamma
sub lentis pedibus erat
                           sabula
madidabat crures
                           paulum
in paulo
             vale
                    diximus
arbores inter virides, vita
              vale
futurum erat ante nos
              vale
sol, vale, vitiferens radium.

NOX HIEME

Frigidum nocte atra
                               movet
                                         folia silvae
nos pelliculam videmus in
                                        autoraeda
infiniti
           in turbine
                           adolescentiae, amice
aspice quamvis ventus agitet
                                            et nos

                                  clausos
                         stant
              stellae
immotae.
Natura tacet
                    tacent omnia circum...
Aspice, heu! Vae tibi, me
                                      aspice me!
non phasmata sed immanis molis
                    frigoris
separat me corde flammiferente!
"Perdurat nihil" aio "Ignare stulte!
nonne vides nostra capita inesse
               his pleiadibus

Caesicea Tigris

Scribo gratia rerum impossibilium

inexistentium: pulchritudine plenarum,

tibi scribo, caesicea tigris: uxor.

Scribo gratia rerum insanorum

vivacium: coloribus saturarum,

tibi scribo, stella septicromata.

Scribo gratia rerum musicorum

novarum: dulcedine exundantium,

tibi scribo, rhapsodica spes.

Scribo gratia colorum caecorum

phantasiosorum: nihilo confertarum,

tibi scribo, pluviarcus silens.

Scribo, mihi satis est, tibi. Vita!

Amor vincit omnia mala,
amor stat in margine caeli,
amor pervigilat et noctu,
amor meus legenda.

Numquam perdere volo amicam,
numquam deficere volo te,
numquam, Desiderata dulcis,
numquam, tu amica dulcis.
 

****

Te quaero in remotis angulis
desperationis,
et illic es luciferens.

***

STELLATA NOX,
PARA MEAM OBSCURITATEM;
MACULA E LUCE
PINGE MEUM VISUM,
REGINA GALAXIAE
LUMINA MEAM SPONSULAM

ALEXIUS TE INVOCAT

Humorāliter dēlēvistī humorālem puerum amātum, hūmōre dīlēxistī diē, humorōsa inde relīquistī, hūmor nunc est eī sanguis hūmor et tibi: vaginālis. Septem annī interfuērunt tamen septiēs expectāvistī eum, septimānam cor perdidistī septem vulnera mihi canant. Septimus utinam sim mundī septem cordīs hōrum pulsuum. Post septem affīnitās crēvit, post septem omnia clāra facta, post septem mē extollīstī omnia, post septem mihi necesse īre, post septem ego pulcherrimus sum, post septem et ambulāre possum. Iovilītās, vōbīs sōlum haec, ioviālitās quae movet membra, iovialītās quae dūcet rīsūs, iovialītās quae funde ōdī, ioviāliter rīdēte alibī, ioviāliter necāte vōsmet: ego habeō discendum ā vītā.

IMAGO DESIDERATAE ELISSAE CONTRAE

Cognosco Desideratam
                                      est puella dulcis
inquietaque interdum
                                   rabiosa
                                               scribit
ut flumen verborum
                                 quod sine mora
omnia evertit fasciis igneis
                                            turbolentiae.
Plerumque quieta
                             silens amat
                                                musicam
suavem
             suae
                     infatiae
                                  tormentatae at placidae;
Scribit
            laudat
                       spectat: omia notat, scribit
mundos
              universa
                            existentias aequidem. Semper
scribit
           pinget
                      textat
                                versificat, sine legibus: ametrice,
pulchritudo eius
                           sine metrica est.
                                                      Virides oculi
perpulchra os carnosa
                                    nigrissimi spissique capilli,
cropus siccum et munificens,
                                              mammae  elegantes
curvamina varia, iunonicum cerebrum
                                                              vivax.
Scribit
            somniat
                          lucet
                                   micat
                                             creat
plcherrima dulcisque, omnia qua vult,
                                                              mirifice.
Flet 

        ridet
                 tacet
                          urulat, concordat et litigat:
illa est, vera
                     numquam dicit
                                              quod non cogitat.
Leget,
            discit,
                        amat et curat et exhortat et zelat.

Fumum devolat vento velox:
nebulosa e stellis combustis,
fistula ignota, generica.
Non est amplius non iam video,
rada victa enim aere pura fit.
Nos sumus ut nebula illa?

Non
    sumus
          certe dico
Cur?
Quod non credo ... 

Subvesperat, tacent omnia:
silentēs et nitidae stēllae
micant, albus carcer colōris.
tamen et lūcent palātia,
fenestrae ostendunt vītās intrā:
Pasta cocītur in catīnō,
flāvā lūce ēius splendet vīsus!
Strāta dēsertum est vōcum herbārum:
subcaeruleat flavat atque
innigrat, pluit, instēllēscit
- innātūrāliter -

RHAPSODIA METROPOLITANA

Luces viae lampadum emanant
electricum subcaeruleum
dum caeliscalpia in stellis
dormiunt somno metallico,
viridia, flava rubraque
micant negotiorum insigna
ut nuntia apocrypha mala;
tamen ne cures texta, non nunc
sed lucum calidoscopium.
Autoraeda sunt instrumenta
synphoniae non e sonibus
tantum sed et imaginibus:
iratus quidam in semaphorum,
litigiosus blasphimiat
currere debent, quo? quo aditis?
Horum vita vescitur polis,
utantur ii anima eorum
et salute more instrumenti
dandi ori suae insatiae.
Dant vita spectaculo buffo
fructo per oculos virides
nostros
- gratis -

Sabula sub nobis par stellis
sursum submicantibus vento,
in loco quo erant lusus aestus
nunc nos tantum ambulamus extra
hominum mores banalium.
Amica, mulier, soror tu;
compania dulcis labore,
stella polarissima firma
gratias ob praesentia bona:
tepor es tu insolitum in hieme,
es tu rhapsodia Hungarica
- - - Liszti - - -

Vae expositioni mundiali

quae adunavit burgenses

Mediolani qui vexati 

cancro salsiciis irrumatis
erint post banconotas datas.

Paulis cum nummis capiere

in mercato cibaria mi 

gaudium extremum, cuius 

refert si non divitium sit,

cupio ego mori ista merda

paupere quam altera obscaena eis

quae auri loco vendita in pompa

CARDASEVI INDEX
Differentes semper loquuntur maiores maioresque


"Sum intelligens et planeta
toto meo ut fonte utor
varia ad mea facienda,
in nigro multa ulstationes
spatio inde posui a domu
sat longe in meo systemate"
"Ego nomen habeo Hihlemi
totaque systematis stella
more cavae lucis abutor,
nam sphaeram circum fecimus nos
plena tabellis solaribus:
sic et invisibiles sumus
nisi visioni infrarubrae"
"Ego possum itineraria per
cosmum agere velox et tutus
quod rex totius galaxiae
eius omnem vim certe habeo"
"Possum attamen ego acervi
galaxiarum ignem habere quod
nos vestri reges sumus ne vos
quidem accorti: formicae nobis"
"Ha ha ha ha ha ha ha ha ha,
miseri ego et gens universum
mea habemus atque sinimus
ludere vobis micis; nobis
energia quam esse dicitis
est obscuram sine secreto"
"Superior sum, intermundia possum
videre dum creamus cosma!"
"Sed creare possum utique,
Superior deitas quam tu!
Vestra universa pila mihi"
"Tacete omnes lux vobis sum
quod utor non cosmicis rebus
at metaphisicis, servi vos
estis energiae; liberae
nos sumus deitates bonae"
"Ita est tamen ego qui creat
metaphisica et in spatio
vivo ego ultraultracosmico"
"Nos tamen ultimi sumus nam
damus planos existentiae
vestros, duo in summitate nos...
Sed invenimus esse unum
qui omnia somnians haec est
MICHAELIS NOMEN"

Iter crastinum ad cor est mihi
et nox est vocium amicarum
caelus est, niger aura volat:
Patricius blasphimiat ut
semper Deum, Mariam et Iesum;
Simon bibit octo cervisas
et non curat cetera in mundo;
David omnes cognoscit certe
et de puellis loquitur suis;
Laurentius digiticulat
sophophonum suum dilectum;
ego aspicio Albertus ridentem
et loquor de insolita varia
dum dicit "nadridendum, lex es,
top (sive cacumen), ah ah ah!".
Insani sumus, capax modo
sumus flatus stellas spectare,
velim numquam linquere terram.
Cras ero tibi, puella dulcis,
amica mea antequam sponsa,
numquam cosmus fuit sic parvulus.

><>< KIC 8462852 ><><

Per landās sine terrīs cosmī frīgidās nunc ambulat mea mēns vacuās atque īnstēllātās. Dum vestēs nocturnā movētur ventō autunnī novō friscōque aspiciō pennūtum: estis illīc, nunc sciō ubi oculōs pōnere; at mī pavōrem movētis vōs: cūr īnstrūxistis haec anella frīgidō dē ferrō ut latrōnēs fuerint energīae ē stēllā mātre? Necesse vōbīs forte? Quid condūxit megastructūrās aedificāre nisi obscaēna sitis omnipotentiae vōs? Utrum deī an dēterrimī nōs? Interrogō mēmet, ignōrō atquī nōn ēveniō tollere mentem regiōne vestrā caelī longī quam incolētis, mirabōlāns. Ex vōbīs poētae? Barbarī? Flētus gentium necātārum aliēnā cum linguā audīrem illīc aut amōris cantum perpulchrum? Utrum intelligentia magna vōs ad summitātem tulit an technica dēdit īnsāniam? Māchinae aut hominēs quī pāce aeternā fruentur felicēs? Nesciō… tamen factum est ut aliquid immānis compāctum magnitūdinis circumīret stēllam suam, periodicē plūrimum et, cycne, tē aspicere nequeō amplius tūtus ex hōc.

VICTIONARII OMNIBUS DE LATINITATE S.D. REVERENTER

Latinitatem vidi vostrarum paginarum esse perpulchre glossata et mirificentissime ex totis generibus eius: protolingua Italica communis, quae de Indoeuropaea directe advenit; ille antiquus sermo, Tabularum Legum Duodecim;  est aureus lexicum, perfectum in suo splendore; qui postclassicus dicitur, plenus elegantissimis formis quae invenire possimus in Apuleii Metamorphosibus; ille mediaevalis, lemmatibus exundans. Certe, ut fecistis discrimen oportet ponere ad phasem nitide distinguendam, sed ob cetera cur non immittere omnem Latinitatem? Ut intellexistis meum sermo minime aureus est, non quoniam nequeo at voluntate. Cur enim, ex mea infima sententia, concludere linguam in tam parvo recincto? Omnem habemus molem verbarum et omni quimus uti etiamsi ratione et decore. exempli causa infima glossa cum persona hisoriae concordat quae incolta et grossa est, aurea cum sopho erutitione classica et perfecta dum mediaevalis cum strigone vel clerico abbatiae per montes perditae. Nova Latinitas est maximi momenti nunc quod technica societasque tam procul est, verene dicere necesse est autocinetum "currus qui sese movet"? Num cupiemus sic egens verbis linguis novis monstrare nostram linguam immortalem? De psychodelia scripsi quod putavi ipsum casus anterioris: dicendum sit "ostentio mentis"? Non, nobis verba sunt nova creanda! Mentostensio? Certe. Latinitas potest fieri lingua doctorum et brevitas verborum habere debet, minime uti potest periphrasibus deviantibus et indirectis nisi exigentia scripotoris locutorisve cui tamen libertas sit neologismatibus loqui. Nemo imponito morem loquendi homini cuidam. Tristis paulum sum ob eradationem a vobis factam duorum meorum verborum quod animadverti mortem partis mea expressionis glottologicae. Noster mundus ubi nostra verba cessat. Attamen subsum legibus dictionarii, respecto pergensque operi communi contribuere.

Alexius Isclanus

DACRUMA DACRUMA DACRUMA

Volat sagitta caelo in nimis
obscuro ad destinationem
intelligendam et vagam tristem.
Visa est iens velox a me
tamen cepit ipsum cruorem
expandens totum in gaea.
Memet fecisti saucium
certe, non valida sunt verba
volentia tete sauciam,
quae pharetrata delevisti
purum meum parvulum cor album,
patefactum sine gladio
primum copiarum apud amorem.

De vulcanis Havaiarum ad
Aeëtis terram Colcidem sit
mundus omnibus carens plane
ut index Antarticae gentis;
de Caucaso terra nativa
ad populum Americanum sit
aequaliter vacua regio,
ut nemo subtrahat puellam
quam amo commercio suo.
Volo plenum gentis sed pavor
me anxiescit et ducit deliria
quae ob amore erubescunt visum.

Dilectissima nympha mea,
colenda amabilis semper tu
animae ignosce meae turbolaentae
quae negat fidelitatem et
dubitat sine frenis tuam,
displacet mihi valde tamen
sic datur mori agendi fato:
non compos mei sum, dilecta.
fleo ob imparitatem quoniam
die fugationis solus
manebo dum alio dabis tu
ipsa quae impetu nunc mihi,
fleo immaginans passionem hanc,
aliena, desperatione mea,
vescitur carne amoris mali.
Quod ad te pertinet, neca te:
miser Alexi desina tu
- - - sperare - - -

Odor lignamini spiratur
combusti quod aliquis foco
animum frigente tempore
dedit. Dum omnes tristes fiunt
inhalo hanc mi carum saporem
qui conducit domum infantiae
sine curis manifestis cum
trepide expecarem novum annum
caelichomatice ubicumque.
Amoris tempus dicitur ver
tamen meum nunc vere inveni
dum perdit sol in noctem pugnam
anno uno decurso punctum.
Erit perpetuo? Non erit…
atqui eam video in aere bruna
diffusa more veli ex fumo,
et video in trama strictorii
senis fumans in ostium domi
et in brevidia quae componit
fugaciter in turbinibus
morituris oculi pulsum
effigies mundorum alias.
Autumni vente spira mihi
vespero rubro, umbroso, caro
qui mostrat lineamenta nigra
domuum micantium per se
in parvulis spatiis lucis.
Foliis tege meum visum
caducis de arboribus altis,
aurantio coloreque
laetifica me cucurbitae
< et nunc aptus sum somniando >
ut facis subtrahens luce
sole die post diem ramos
- - - siccando - - -

CARMEN ZAPPAE I

_ u _ u u _ _ || _ u _ u u _ x

Zappa vertice in alto tu superbus sedens dic
voce perpetuo quod ad me pertinet carmen
glorians nisi mente quam apta musica regit

omnes comptior annos artis omnibus illis

qui te tempore traxerunt pudore cum nullo.

Iamque mustacium signum tam tui genii apte

ut marinusque doctor nomen dederit cnidae 
Nandus quod similem vidit hanc habere figuram.

In terra saucius iam sum

perditus deliriis mentis:

de turribus tutelae astam

nam ad cor meum iactaverunt.

Maledicti puellam ceperunt

violentaveruntque noctem unam,

fletus matris meae pudeor

quem dedi sanguine rubente.

Metacognitio, da mihi

vim non credendi monstriis

quae sine verecundia stant

pascuntque laetitia mea,

ut est tu monstra puellam meam

et serviliter laetus ero

perpetuo.

Dulcissimae luci suae Desideratae dilectissimae et honoratissimae omnia bona augurat sponsus psychodeliceque suus hoc scribit laetae serenaeque dominae:

Ave amor mihi numen perfectum et excelsum, dies est leonum, et vi maxima uti necesse est! Latine scribo quod primum insegnametum tibi erit de hac tam pulchra lingua, sane, non propter hoc… sed quoniam diligo ex omnibus ut tibi scribam. Universitaria divenisti more mei e parvula puella camminatis miliis ex semine ad uxorem temporis, feminam perpulchram: est dies maximi momenti tamen noli timore morare passum – paulum abes – in metam novissimam, semper memora te lupulam esse. Magna es et fortissima, splendida et longa, parvula et perfecta veluti granum nivis; omnia facere potes: extrahe omnia qua vis et crede in me semper proximum quibuscumque decisionibus praeter te quae diligentissima semper semperque victrix eris! Fortasse anniversario non simul erimus sed certe Pisarum qua te cognovi ero non male erit ergo quod nunc videoconversationem habere sine pudore potemus scioque phantasmagorice fore! Te amo, te dilexi et semper die post diem facio, subridens mane legens tuum bonaugurium primum et recubans sero ultimum, spero tu quoque agere. Verum est, saepissime pavorem animadverto et anxiesco angore maximo tamen in fundo cordis mei distinguere veritatem possum etiamsi interdum extreme difficile mihi videtur: semper erimus simul. Non est dies sine progressu, magis magisque iunctiores iunctioresque fimus. Et per aspera nostrorum problematum; eclipsis est, lux caret non magis quam minuta horae et per hanc pulcherrime stellae timidae appariuntur in loco eis alieno quam caelus quem degunt sit nobis obscurus nostro spectu pallenti exbigotito, ad illa erimus astra pruna longissima. Sum tuus semper et scio ita tuque mihi esse, confiteor in tua talenta infinita non tantum quod te amo sed more amici sinceri. Bona lectio tibi latinitatis a nobis amatae.
Te amo diligentia et delicia. Omnia alia dicta minia sint quod nihil possum dicere qua nescis.

Alexius de familia Isclanorum-Contrarum.

LALLUM ADELAIDI

Fīlia tū, mihi es dulcibus mellibus flōs
dulcior omnibus clam ōribus quae apium factīs. Tū recubās apud mē mātre amante et hīc stultior piscibus sīc ōribus fantibus quī vagant. Recubā, somniā nunc; recubā laeta et mox: flēre scit nōn licet cum potior stēlla micāns sīs tū. Dulcibus parvula tū plēna et omnia ut parva lagōna bene fartaque frūctibus sīc variē bonīs. Tū mea candida lūx, recubā, somniā nunc usque ad līmina quae sunt iānuae diēī novī.