sabato 24 maggio 2014

CUPRESSUS: VIDI TEMPUS
Hexametris scriptum

Ambulare Tempus vidi memet apud ipsum:
puella, nunc es domina matura aliquando.
Ventum transit: et hiemis, nox, lumina, noctes;
cave! Nos cras fiemus ossa cupressi sub umbra.

sabato 17 maggio 2014

DE MORTE ADELAIDIS PARVULAE
Hexametris scriptum

Adelaidis obivit, parvula faga venusta,
infans lepida, laeta possis recubare
solebas sicut  facere, post saltus plurimos;
neque autem saltus extat ad fundum ita otium.

mercoledì 14 maggio 2014

SALUTATIO MAGISTRI
Hexametris scripta

Magister mihi dixit "sis tintinnabulum tu
alvei abrupti non clangor, Isclane care".
cum lacryma inde siluit sub climace scholae 
fumans eius fistulam et ego deivi motus.

martedì 6 maggio 2014

FAE NUGAE VERAE
Tibi, Fa meretrix, quae umquam de hoc scies (ANNO MMIII)

Remota in gramine, puella, sola eras
cum vento circum et nebulis super
compte reciprocabas levitate.
Tandem in herbam densam cecidisti
et ibi in milia conceptis iacuisti,
longinqua ad omniis hominum curis;
in alieno universo sine maesta.
Vis mundum diversum sine corpore
confactum de musica et coloribus
ubi sunt nec vincti neque victores,
et sine inimicis et amicis quidem:
sed undae crispantes serenitatem.
Alibi trans vim gravitatis es,
trans verba et formas futiles populi.
Capilli fusci in filis habes herbae
et tui oculi cortex arboris fiunt,
corpus tuus videtur ramulus ibi
attamen pulcherrima et perfecta es.

I

Vix possum memorare qui motus amini mei fuit momento in quo tecum placidus sensibus eram. Diu locuti sumus et saepe nostra deliria se suaviter confunderunt.

Amasne aliquam nunc?
Fas dixit autem
oculi mei eminus aspexerunt
responsum recubantem clare in fundo
animi qui vinctus a oculis suis
nequibat otiosis verbis mentiri.
Illa vidit hoc in me qui tacebam
autem unquam mihi quaestionem fecit
sed ego quoque finxi non audire.

II

Tu deficis me multum male.
AMICIS MALIS ET FALSIS
Aliqua deliria variis metris (ANNO MMIII)

Quis tempus mihi remittet amissum
vobiscum, falsi futilesque amici?

I

Astronomica nympha, colans caeli
meridiem, erudita astris remotis
pulcherrima scientia et physica fine,
capilli tui ut Betelgeuze sunt ruber
et oculi micantes tamquam Sirius.
Inducis tenuem tunicam ceruleam
et morior longitudine tua tanta.

II

Flores edam cucurbitae et melones
tuos, amice mi maxime Ioannes;
percolatos manibus tuis sub sole
in terra fecunda agri Patanellae.
In illis olusculis fructum erit
laboris inaestimabilis tuum
atque signum nostrae aeternae amicitiae.

III

Naufragus noctis iam profundae quondam
apud claustra tua adveni, Gallica mea,
ubi candor amplecteritur plantas.
Statim clare vidi omnes memorias tuas
malas et pulchras, nobiles et turpes.
Cepi rosam candidam, frustra illam
trans ferrum eieci verbis perditae
praeteriae quae umquam mihi remeabit.

IV

Meretrix maxima fellatrix foeda,
tu, indigna et immunda moecha exsecrata
expecto tua quaestionem atque vocem
verbis, iisdem ei dictis de Fructu.
Quo
modo audes loqui puellae virgini?
Quo ex me audeas querere puro homine?
Tu devirginata a spurco barbaro.

V

Nympha pulchra et suavis, mea Gallica
natura depinta circino et arco,
tincta coloribus occasus rubri,
voluptas tu meorum oculorum;
te amo et tuum corium tangere volo.
Memoro et imaginem pucherrimam
tui corpus mihi perfectum et mundum,
unctum oleo atque coruscum in luce,
ubera turgida sub sole aestivo.
Recubabas apud murum turbata,
etenim sicut es semper in vita,
prope nuda in externo domi tuae.
Vero, tu non es candida nec bona,
neque ut scripsi in prisco libro “De Puella”;
attamen mihi maximum apexque.
Te aspicio et nunc in mente perturbata
capilli fusci inconfecti madidi
vitiose in facie tua vergente caelum
efficiunt inaptum scribendo memet.
    
VI

Verone scire tu vis, quid vita est mea?
Sine cura sunt atri mihi amici
qui optant cum loquor finem locutionis
et in poesibus modo taedium habunt.
Puella, Gallica lux mea, alibi
amat alium puerum et aliam vitam,
ergo etiam si virdem aetatem habeo
solus ut senex in deserto sum.

VII

Heu tempora, iam non extant mores
vincit agmen suium et merda boum.
“Omnes in discothecam imus laeti
nos meretrices et idiotae spurii”.

VIII

Venusta illepide, absone perfecta
puella meato masculino est Gallica,
crine fusco, longo et enode valde.
Facies ovata et nasus gravis eius
certe signa inconfusibilis sunt
personae sic pulchra mirabilisque.

IX

Musa capax, cana loco mei quaeso
formas Gallicae puellae nunc feminae
mirabilis illa meo viso attento.
Florem etatis videre potestis
magnopere vos in suo ater sole corpu.
Fortasse nunc Alexio satis est,
minus et scire certe vult de puella.
Formam non habeo neque potestatem.

X

Fleo veritate:
tuum defectum,
sed simul sumus
in parva biga
ex ununpentio.

XI 

In civitate latianae scriptor deget
qui se delectat immundis scripturis
de clara puellula sic venusta.
scribet, scribet et etiam scribet multos
amplexus minimis turpis singulis,
tantum ut se extites illae ipsae sumptu.
Ignoscite, queso, illo uti ego
met feci:
tandem ineptus patheticus ille est modo.
Eius naso et aurones insignae sunt
per faciem puttulatam acne grave.

XII

In vespero te conspicior apud stratam
saepe expectantem per crepidonem punctum
aptum secure pellendo autobirotam,
illic, in metum temporis saucili.
Derimit te saltus ab fine tremoris
ab victoria tua, pauli passus tantum,
nec autem discedis, modo aspices furvum
asphalti ubi iacuisti vulnerata
exterrita, quondam, ut avis fracta ala.
Illic rursum cras illam videbo quoque,
nihil dicam, sussurrabo nihil, certe
expectando adibo mersionem late.




SATURA II
Hendecasyllabi sine mensura (ANNO MMIII)

Acras, puella stulta et mala ubicumque,
quae meam patientiam totale delevit
certe est tam foeda quam curta videtur.
Et eam solum usus sum ut secundam,
otium et rationem verae mulieris
cuius unquam illa erit imitatio:
Gallica puella longa et pucherrima.
Eadem non vero est ut Acras quadrata
ne est quidem vara at recta praeter modum,
venusta omnibus gratiis perfectionis.
Tu mihi lector fortasse requiris
quia, attamen, eam admovi me
si tam horribilis illam describam;
sed nescio respondere tibi recte
quoniam me pudeo huius corruptionis
in qua delapsus sum ceacus surdusque,
quin viderim atque audierim verum.
Suam vocem dicam teressitum esse
dicentem strdore sine ratione
quaesitiones sine significatione
contra Gallica habet vocem splendidam
et saepe austera argumenta dicenda,
porro eius cantus tam expolitus est
ut tenor ceu Furius cadere faciat
ob suam peritiam incogitabilem.
Alia puella misera hypocritaque est
et retro amat semper maledicere
tamen semper videtur ante amica,
enim subridet lepide et respondet
ut si sis magnus et bonus homo ei;
contrarium Gallica et Calliphonus scit
recte postquam pulsatus est errore.
Attamen loquar solum de Acrate
postac ne offendam nomen Gallicae,
quod turpitudo nomen illae id laedet.
Haec semper studet omnis die vero
et gloriatur hoc, sine intelligendo
omnibus odiosam manifesto esse,
enim extra casos illis humanos
amicarum eius eam nemo spectat.
Puerum amavit infidum et malum:
Rotusmatatticum Bootan Maximum
sine congruentia et flebilis visa est,
praecipue quia illum ipsum disgustavit.
Solum unum ante me eam voluit
puer, dicitur Lucius, qui eacum
in magno amorem cecidit acriter,
amor non comparandum meo senso
qui tantummodo turpis cupido erat.
Sed, illa sciendo de suo senso, eum
repulsavit ut amet solum Bootan,
amet et non ametur videlicet!
Sic sola fuit multo certe tempore,
cum postea me inquisierit ego eacum
commercium parvum incepi propere.
Postea, dive, quot deliria audii!
Dummodo die genitores eius
circiter me absumpserunt autocarru,
ergo, ea etiam non data, illam relinqui,
quia vita ei non valebat amittere.
Postquam hypocrita dixit me nolle
et baestia factus sum despuendo aspre.
Sponsum nunc habes ignotum, nescio quis,
sed eum, scio, aliam amare vero
et illam uti solum ut rationem.
Gaudeo magnopere, haec iusta est fortuna ei.
Misera gloriosa sine cerebro,
tu minime es pulchra, noli sperare!   
SATURA I 
Hendecasyllabi sine mensura (ANNO MMIII)

Scialas, magna ore spumosa, doctus est:
enim historiam nullius cognoscet
sed scire videtur omnia de mundo.
Si dicas tu latine intellegere
is finget etiamsi modo “Iuventus”
linguae latinae parum comprehendit.
Ille dico vobis, sane homines,
putat sapientem se esse sed sapientiam
ingorat plane, et quidem cognitionem;
attemen eum videre potes ire
superbum in urbem ut percussorem
nedum sicarium mediaevalem tectum,
ceu si sit validus bonus et pulcher.
Putat, et stupefio, cum insolentia
similis esse genii et homini ferrei
qui tamen unquam erit eiusmodi.
Quae sunt Caesaris, reddamus Caesari:
est peritus in immaginariis
animalibus pilosis et falsis,
ut, exempli causa, vir niveus;
sed etiam in illis qui squamati sunt:
dracones et malae anguillae gigantes,
serrasalmi humani atque lacertones.
Nihil mali si solum id studium sint
sed sunt ei quaestiones verae credendae.
Sed etiam credit in phasmis et umbris,
tantum ut, iam media nocte, domum meam
is advenit dicens mihi ire eocum  
quod phasmae in via sedunda certe vidit.
Ivi sed vidi nihil ubi videbat
excercitum factum de mostris esse.
Sed meus spumosus amicus est audax
enim cum pericula videat fugit
ut puerulus, atque sua vox decrescit.
Factum tamen id est cum sis eocum
minime in suis verbis dictis amicis!
In illis multum pulsat et ululat
et vicit semper etiam contra centum!
Sed ne dicamus alia est opifex ille!

sabato 3 maggio 2014

DE PUELLA EPISTULA APERTA
MMXIII scripta, acerba et sine ratione

Dedico hanc Ioanni Tinti cum benevolentia quia cum affecto et sine defetiscendo me audit, semper.

Tibi Alexius S.D
 Maxime amice, quoniam sic si legis hoc et intellegis recte es, ibi narro historiam, unam ex multis, de meo magno amore erga uxorem maximam.
Amor coruscus nunc etiam, post annum, dignus obdurandi annos mille, in oculis meis micat stuporem abstinentem in aliquis sodalibus creante et in aliis noxam molestiamque. At non curo eorum verba et actos sed etiam spe, unquam aliquo mea historiam audire velle, scribo eam et non certe traduco italice ut saepe mihi dicitur. Et tu, lector sapiens, sciens latine, non traducere pro aliis hoc textum loco mei, enim si vero eam scire vis tibi lingua digna et alta (ut lingua latina, sicut scriptum est hoc) ad argumento est discenda.  Id dicto, In his paginis deinde loquar de acerrimo amore pulcherrimo et infinito.
Puellae quam amo Gallica nomen est, et Porto exoririt anno MCMXCIII. Cum eam viderim et agnoverim, cadens in amore, in 23 Aprilii MMXII, post antiquam amicitiam non valde magnam, momentum mutationis, et animi cordisque et forma mei ipsius, adhuc (MMXIII) duratum et non cessatum et hodie, habui. Ego eram puer natus pavidus, tristis et sine veris amicis; iam studia physicae ac astronomiae faciebam parva aetate et sic meum temporem domi decurrebam sine sentire meam horrendam condicionem, solum interdum cogitavi de me ipso ac non de stellis et videbam multas res quae non mihi iuvabant ac statim desistebam. Vitam ipsam fortasse non mihi placebat et mea salus unica erat cogitare, aspicere et studere universum legesque eius sine incedere in meum animum. Vero cum undecim annos habuerim vitae et, ut dictus retro, eram Gallicam occursi in schola sui pagi ubi mea mater laborabat, die quo eacum eram. Ea apud meam matrem venit et salutavit me quoque qui, pavidus, ubi primum adnui. Illa erat puella: longa, recta sed acerba aetate, cum capillis fuscis ocuisque equalis, semper sola in cogitationibus stabat et tristis mihi videtur. Maior quam ego duobus annis et saepe meus timor augescebat cum puellis  et plure si maiores fuerint. Ergo non multa verba ei dixi absque illis occasionis. Res etiam adversa erat amor meus erga aliam puellam quam effari nolo ne eam offendam, haec enim erat puella spurca et mala causa malorum meorum. Postea enim ea ex matre mea meam diretionem postae elettronicae petit et mihi scripsit. Sic brevis commercium incepit. Lector, scire quanto conatus sum epistulas invenire non potes; tamquam stultus factus sum et post investigationem cessavi. Peregendo ego et Gallica perveniemus ad suam invitationem quam ego renuntiavi causa spurcae puellae in mea mente. Ex hoc Gallica defuit. Ergo habui quod ego volui, puella quae meam vitam valde lesit. De ea loqui nolo quia puto eam non merere ne unum verbum quidem.
Sicut antea scripsi eam post sex annos, anno antequam, revisi in licaeo meo cum ea ultimum annum frequentavit dum ego in tertium sum. Ab initio illa haud recognovi quoniam, illo tempore quod nostrum usum cernebat, ex puerula uxor pulcherrima facta est. Sed cum eam viderim statim intellexi non novam meo obtuto esse etiam si nomen et cetera de illa nesciebam plane. Die in schola intentus ad aspicendum Gallicam eram et, intellectus, indiligens, de aliis, loquentes negligentes, eam ex Porto esse, cum Laurentius, pagi huius puer, me accesserit sine festinatione flagitavi notitias. Is mihi expliavit omnes et statim concepi quae ea erat, sic leniter in mente res suas apparuerunt. Mihi iucunda erat et, propter quot pulchra facta est, stupefactus sum tamen illo tempore eam minime amavi. Dispar enim amare et mirari est, vero nos in amore sumus cum etiam a indolis allexerimus.
Duo mensibus postea, enim 24 Aprilii, eam vidi dum, longe a domu, cum sodalibus meis, Laurentio et Cosimo, fuerim. Ii loquebantur et ego statim adspectum in ea posui, illo momento me eam amare intellexi. Voce attonita ei dixi “Amici, quasi certus sum Gallicam pulcherrimam esse… Fortasse in amore cadi.” Cosimus et Laurentius vicissim se mirabundos aspexerunt audiendi similes verba ex mea ore quoniam unquam puellam amavi vel astimavi in tempore nostrae amicitiae. Ego posthac levis ut folia in vento eram. Tamen ab principio sciebam me eam non merere, enim non satis pulchrum ei me exstimavi. Cosimus semper me eam amare depellebat fortasse propter hoc dictum. Sed ut ei sim dignum, ego mutavi aspectum et mente in tres mensibus. “De Puella” scripsi, libellum acerbum dictatum a passione, magna sine voluntate.
tempore tamen ea cum aliis pueris in amore cecidit et saepe excruciavi propter hoc, sed quem culpam habebat? Vero unquam ei de meo amore dixi. Memoravi semper, et semper etiam, de suo subriso facto mihi et pleno laetitia: stultus videbar.
hoc tempore puella parva cognovi quae mecum temporem decurrebat. Enim ut amici mei, verbis bonis et prudentibus, credentes habere veritatem in manu, me suadebant ut aliam puellam frequentare inceperim. Ex eorum sententia “bona” solum sic Gallicam oblitterare potebam. Haec puella deceptio summa apparuit et ego frustratus causa eius factus sum, sua indole mala et turpe, et fortasse sua arrogantia pulchritudinis quam ne habebat quidem. Ergo post aliquos menses eam plane deposui.
Solutio est ego Gallicam unquam oblitterare posse, semper, quanto temptare possum, aliquantum
illa in meo corde manebit. Amor levis memoria fiet et, tempore, aliam uxorem amare potero.
Res dicendae multae sint sed solum si cum cura legis hanc epistulam ego scribo alia. Gratias tibi ago.
Hoc librum, ut alium, claudo cum locutione socii maximi mei Andreae Albergati << Hoc in tua peritia manebit, gaude! Vita decurrit! >>.    


Veritas est illam oblitteravisse plane post paulos menses!!!

venerdì 2 maggio 2014


EPISTULARIUM
Aliquae epistulae
Epistula de dubitatione die undetriginta Augusti MMXIII scripta


Alexius Fae amicae suae. 
Pulcherrima puella iuvenis et bona, amica dilecta, thesaure care; fons voluptatis, cur mihi sic difficile tibi loqui? Est uti dubitationes habeam de quaestionibus quibus non sit. Enim dubito interdum tuam amicitiam et bonam, cogito de causis fraudium, fraudes ignotae et sine substantia. Utrum vero stultus an cogitationi ratio est? Mea amica, numquam in aestate te vidi nec te ipsa me quaerebas, sed modo egomet interdum tibi scripsi, quasi perturbare mihi visus est quoniam paulum te dicebas et mox salutabas. Ex hoc enim habui natura cogitamentum accinctum in syllogismum putatur verus:
Amicus vel amica cum a sodale quaeritur gaudet, ego sodalis cum quaero illa non gaudet: illa non amica est.

RETESIUS
Puella mea, amica mea, pulcherrima,
Fas ore serpentis, animal infauste,
proxima in ruina codis mei fessi;
quae sors fuit tibi, per menses dissolta?
Fuitne tua mihi defectio modo?
FAS
Ave mi Retesi, tesaure maxime,
ego in mundo, disce, fui continenter,
sed si hic sum laeta nunc tantum tibi laus.
Solus es homo ex quo bona habere possum,
et esse tecum valde volo perpetuo.
Sed cur sic flagitas dubitationibus?
RETESIUS
Vocem tuam numquam audivi nec lexi
epistulam amore amicitiae scriptam,
enim in capsula cursus vidi aranea.
quo possum certus esse affecti quo ais?

Epistula exortatoria die undetriginta Decembris MMXIII scripta

Michaeli salutem,
 Hic, diebus superioribus, captus taedio, profunde de condicione tua cum Ce ad Quadratum meditavi. Illa ipsa prisca amica. Quis enim plus quam illa magna tibi est? Taedium, ut multi dicunt de mea persona, fortasse iam administrationem cunctam in me habet ergo solitum et fas est me de rebus alienis cogitare; tandem ego solus sum dum vos omens estis alibi in vacatione. Iam omnes historiam, pulcherrimam ex mea sententia, de maxima amicitia inter vos sciunt, historia scripta dictaque et fortasse in annis etiam recitata. Quid meliore quam amicitia inter parvulos pueros? Sed nunc satis rethoricae. Omnes sciunt quod dico, at tu melius quam illi.
Ce ad Quadratum te cogit, insanum stultemque me esse certe putas, sed ita est, illa te adigit plus quam quemcumque alium. Cur? modo cogitas Ego nihil ei, illa iam benest, sponsum quoque habet. Et illam me odisse dixit post historiam epistulae offensoriae!. Certe sic dixit, sed cur dixit num quaesisti ex te? Nam, nosco, sed ea nescit quo tu epistulam non dedisti puero improbo et malo, illa modo te non satis audacem ad porrigendum hanc cogitat. Et satis audax sane non fuisti, tibi enim quaestio iam in principio explicanda erat. Quid tremuisti, edepol? Utrum orcus an cyclops tibi visa est? esto audax, amabo!
At ecce nunc momentum aptum tibi, illa, vidi ergo scio, diplomam gubernationis cepit sed propter pavorem stratae non evenit gubernando. In amicitiam eacum redit, clara nugas praeteritorum, tu modo illam iuvare potes, tu amicus ei sicut numquam nemo fuit. Scimus de quo loquor.
Quaeso, medita de rebus facendis; quidem tibi non cor leonis habere necesse est sed tantum opus amor tuus erga homines et natura, amor ipse qui te eacum iunxit. Vidi, amice, te timide eam salutare manu dum occurris, facie magis, dic ei aliqua: restas illic et Dice ei. Ex semine parvulo
magnus arbor fortior propter cinerem illius prisci crescet. 
 Vale Michaeline, parvule.

Epistula de amore die quinque Ianuarii MMXIV scripta

Michaeli salutem,
 Post rogationes plurimas de amore, praecipue tuas, scribere tibi de illo argumento paula verba statui. Quibus indiciis amorem arguimus? me interrogavisti, dixi Nulla re, nihil universalis homini, omnes omnibus aliis amorem dissimiliter vivunt. Aliqui tibi dicere possint Noli locutiones Alexii de amore audire, ille nescit quid amor sit, numquam commercio amavit sed aliquas res dicendas habeo et, iurare queo, amorem plus quam eos amantes plurimas puellas casse noscere. Diutissime et saepissime de Ce ad Quadratum, tua amica prisca valde a te amata amicitia, dictavimus, et dictamus de illa etiam cum tua passio amorosa ardentior erga Laudam est, nam semper nomine eius, creando ludos verborum, ridemus atque similitudine cum patre eius propemodo perfecta nisi propter oculares et albos capillos. Iam in prima pueritia, sicut scripsi iterum antea, amorem illae novisti, certe non amor eroticus nec infatuatio, ut fortasse aliqui mala mente cogitare possint, erat sed ne amor fraternus modo, ex mea sententia, amor amicitiae, stultitia amicitiae propter hanc omnia altero faceretis. Passi estis mala et iniuras annos et annos tantummodo amore, nam si hic deesset ne duos quidem soles eveniretis. Amorem tu, et Ce scilicet, ante aetatem solitam novisti ubi illum pueris visus est. Et nunc, post dammas et apros alere annos eacum in pinetum, iam satis recte sensum cognoscis et cum Lauda in amorem cecidisti sed nunc maturior es quaestiones habes quoniam condicio difficilior est. Aetas ipsa nova problemata fert, nam sicut amicitia puellae Ce ad Quadratum defuit crescendo annorum, modo in Lauda, iam adolescente, nova vides. Saepe mihi facta narras in quibus illa te clamat tibique favet, et si ea te amat propter hoc ex me quaeris. Nescio respondeo, nam amor non videtur nulla re, omnibus dissimilis est. Exempli causa ego in amorem cecidi violenter paulis annis antea, amor erga puellam Portherculensem sine intelligendo multa et nihil ei dixi ne verbum quidem unum. Deinde quamquam me illam valde amare, quis dicere de meo senso potuit? Nemo. Et aequaliter nunc puellam, quam mihi satis placet, numquam  salutavi itaque ea ne suspectat quidem amorem. Sic etiam tibi amor verus latere possit, fortasse puellae valde bonae et clara, quae timore et pudore non vim ad declarandum habet. Sed probabiliter Lauda est in amore tecum, utinam sit, et ita non est, illa monstrat tibi amore sine problematibus et tunc tibi est agendum! Age. Advoca illam et exi eacum! Noli facere ut facio, noli late amare.   Te salva!
 Vale Michaeline, parvule.

Epistula de pauperitate animi die novem Ianuarii MMXIV scripta

Valerio salutem,
 Amice mi qui exul in patriam redivisti et modo hic nobiscum es, desumusne tibi nos? Vocem Michaelinii loquentem de Lauda aures tuae non memorant? Et locutiones super Ce ad Quadratum? Dive, quantum taedium ridens dicas melior erat manere degendo in Birmania! Mox redivi et iam loquerimini de nugis?!. Bene, parvulo tempore, omnia memorabis. Et cum tu deesses nos mimium serii fuimus, locuti sumus de argumentis gravibus ut saxis et valde insigna tuae vacationis sensa sunt, deerat is ridens et non valde curans de illis nugis. Iocationes illae delentes murum serietatis. Ergo dico, in nomine clanis (sic nos clamat Gullielmus Ballinius de Carolis), beneredivisti inter nos.
Tracto tuae absentiae cogitavi de omnibus rebus tibi factis recenter, et clare in fundo animi horum qui te offenderunt non improbitatem at pauperitatem vidi. Incipiamus ex initio, Valeria idcirco. Tecum et Francisco incedebam per scholam cum tu dixeris illo Volo cognoscere Valeriam aulae tuae, ad illam me fere, Franciscus mox dixit id nolle, sed sub pondere tui rogationes dissiluit et fecit. Advenimus enim iuxta illam sedentem cum amicis loquentibus. Scisne? Capilli fusci habet et oculi magni micantes et illo momento ei lucebat per faciem sol. Tunc Franciscus ei dixit Ecce, Valeria, Valerius hic, te cognoscere vult, dixit postea illa tremens timiditate Sane et tres digitos in manum tuam strinxit, velociter retractavit ceu ureret. Abimus, iurare tibi possum, illa subridente paulum; nil amplius. Postea, semoto ab ea, quaesisti ex Francisco Habetne illa modo quattuor digitos? Estne Musculus?. Illa modo est puella vacua nam in animo eius vidi profundam pauperitatem et insignum huius est te non satis comiter salutare, Christe! Cur non locuta est, surdomuta illa? Minime modo anima eius surda est, surda sonis pulchritudinis vitae. Nam propter illam causam sola ipsa est non habes sponsus et hoc, etiam etiamque, planget! Incogitabilis. Non extat uxor in schola squalidor, pulchella nihil dicendum, sed lunatica solaque velut canis se habes, attamen non satis ut sit specialis. Tantum vacua et ignava, odiosa omnibus nisi a illis cupientibus illam habere paulum. Bene est tibi non eam in amicitia habere!
Odi et magis odi qui negat salutum, tantummodo insanos in cerebro esse puto, nam quid insolitis dando salutum? Non onus sic magnum quibus nihil mali fecerunt. Nimis rabiosus sum ad loquendum, videtis enim me ut animal scribere.
Secunda est Comitissa Austriae, illa quae me dixisti habere manus ispida ut illa agricolae. Non loquemur etiam quaeso! Gens vacua in animo quae minime meret tecum esse. Oblittera earum manus, voces et odores. Nihil sunt. Cogita de ceteris! Ego interea fugem in austeram Australiam!

Vale, Valeri!      

Epistula de mea investigatione die vigintiseptem Ianuarii MMXIV scripta

Michaeli salutem,
 Anxie amice mi semper auditor verborum qua dico, locuti sumus de rebus primaris interdum locutionibus simplicibus quandoque diffilioribus, sic dicere queo tecum multa intellexi de natura hominis; nisi plane et sane illam difficiliorem esse quam hanc gubernantem universum, nam mihi esse naturam non mathematicam videtur etiamsi tandem est utpote omnia in nos, et nos ipsi, mechanica quantistica regatur, problema unum est nos variabiles non noscere. Saepe tu mihi dices, Cur audis magnopere semper dum loquor de Ce ad Quadratum? et idcirco nunc tibi investigationem meam dicam: quaero hominem. Sed contra et fecit Diogenes qui non illum invenit, inveni. Temet Ceque ad quadratum cum pueri et amici essetis. In vobis tantum hominem vidi, tantummodo in vestra maxima amicitia. Ergo ut melius dicere, pro homine, humanitas enim pueri modo fuistis.
Insolita res omnibus sit me in pueris parvulis et laetis humanitatem invenire, sed ita est. Cum illa fleret, et bullis et vita ipsa, tu velociter illam complectus est; et vicissim. Illam stringebat ad te et verba dulcia dicebat. Et illa te clamans Michaeline parvule, hodie domum tuam adveniam! Laetissima sum, quanta pulchritudo.  Passione plaenus amor purus, nihil aliud! Res quas homines omnes oblitteraverunt et, heu, illaque. Illa omologata nunc, et fortasse semen parvum in cerebro eius manet semen parvulum fortasse quam spermatozoum pulchritudinis et humanitatis. Ergo multi qui me viderunt hoc tempore non intellexerunt quid fecit, et quid excruciavi quoniam neciverunt me quaerere hominem, sed non refert mei.
Utinam, dico, illa redire apud te, ut in somnio vidisti, et tecum amicitia iterum stringat. Res remotissima impossibilisque sed omnia vera antea fieri.
Unum certum tamen: illa numquam amicum similem tui habebit, nec in mille annos, nam numquam amicitiam tam magnam aedificare potest.
Ecce tandem, dicto etiam, hominem et humanitatem inveni in vobis. Gratias, Michaeline, tibi. Omnia bona. Et, ut semper, velut illa dicebat: Vale parvule.