DE TARDI SUPREMO SUPPLICIO
Hexametris scriptum

Tardum absumpsere in Texia amicali nuper,

venenum in illum iniectavere adusque decessum.

Quando plangor cessabit castigationis?

DE PRISCA AMICITIA
Hexametris scriptum

Fuit in atris momentis tibi semper amica,
angelus illa visa spes est amechanorum
dolorum vitae; medicus etiam tui malis.
Vicissim sic tu risus tragoediis eius
atque lux ocellorum  sic ei nigrorum.
Extundit universum fragiles inhumane
nam iniuriae aliorum vos arcent graviores
post annos una sub amorum regno venusto.
Quid ergo vobis? ante soli simul estis
sibi soli nunc ambo sub tempore malo.

EPITAPHIUS FELI
Distichis elegiacis scriptus

Hic feles accumbit sub cespite in umbra pineae,

 quae parvae fugit brachias amorosas

fereque cecidit nigrum Tartarorum in antrum.

 Ut lapsa stella celeriter micavit

sidendo in mortem, nobis planctus dedit aspros.

  Viator pineti, tibi tumba felis.  

DE VITA CADUCA
Hexametris scriptum

Videris horti esse millenaria olea tu

sed es tantum parvula, cum inanitate in amore,

scientia haud est nec lignum sentio priscum

igitur es certe palea combustura prompte.

Id est cogitatio de vita, memento nos non esse oleas sed paleas.

DE SCRIPTORE MALO
Hexametris scriptum

Vagat per urbem scriptor miser historiarum,
illoque valde placet ferre ad deterrima verba
et se delectat, facta de virgine scribens,
aequidem falsa, ut animal sine paulo pudore.
Scribet scribetque incogitabilia valde
ut se excites, illae sumpu, parvula clara!
Ignosce Michael, quaeso, sicut ego feci
Ille sine cerebro vaquitas nobis honestis
Insigna eius sunt aurones nasoque magni
per faciem foedam, dire excruciata bullis.

Nam extat homo in civitate mea qui sic facit, deinde, scienti hoc, ut eam defendam paula verba scripsi. Non pulchra poesia sed irata.

RETESIUS ET FAS
Id est parva scaena

[Retesius in horto, sedens supra murum]

Ret: (oculis fixis alibi) Pulcherrimus aestatis dies est, nebules paulae et flavus sol amplifice omnia collustrat, solum debilis zephyrus capillos meos confundit  paulum. Solus sum, et fortasse solitudo est optimum mihi nunc. Ita, ea non bona plane sed certe melior quam comitatus malus est: sic cogitare sine interfationibus possum etiamsi, attamen, dicere aliquiis de meis cogitationibus nequeo: sed id sit ut cupam plenam et uxorem ebriam velle. Pulcherrimus dies!

[Fas incedit in scaenam et considit iuxta Retesium]

Fas: (voce placida) Ave Retesi.

Ret: (semper oculis fixis alibi)  Fa!

(Decurrunt septem secunda silentio, vix Retesius aspicet Fan temporis punctum, enim ubi primum ea advertit eum eam perspicere is velociter redit vergere nihil et Fas quoque. Inde silentio alia quinque secunda transeunt.)

Fas: Quid agis?

(Decurrunt tres secunda)

Ret: Ago, tamen tu?

(Decurrunt duo secunda)

Fas: Hic sum tecum!

Ret: Recte!

(Decurrunt quattuor secunda)

Fas: Pulcherrimus vere dies, nonne cogitas?

Ret: Est, videsne solem coruscum?

Fas: Video et laeta sum propter hunc. Vere dies pulcherrimus …

Ret: Ergo … (Decurrunt tres secunda) esne felix?

Fas: Puto me esse satis felicem … Visne, fortasse, me tibi quoque esne felix quaerere?

(Decurrunt quinque seconda et Retesius manum in frontem ponit ut cogitet)

Ret: Ita.

Fas: Quomodo vales, esne felix?

Ret: Minime.

(Fas eum aspicet et temporis punctum etiam Retesius id facit, postea redeunt vergere nihil)

Fas: Retesi, scisne, puto felicitatem non magnam rem esse. Maior est, ex mea sententia, malacia … Habesne deinde malaciam?

Ret: Interdum … Nunc, quamvis sum tristis aliquanto, dicere possum placidum esse.

Fas: Bene!

Ret: Recte. (Decurrunt tres secunda) Sed quid est, ex tua sententia, id dicitur a te malacia?

Fas: Est certe condicio in qua non curamus mala verba gentium … Sed non curamus plane, ne si haec exstant quidem.

Ret: Fortasse Fa est iustum … Sed si in illa condicione habeas mala inter te? Dicitur esse malacia aequale? (voce alta) Sive, tu recte dixisti de malis verbis gentis, certe aegra, sed hoc est quaestio extraria… Si habeo conflictum curarum in animo vel morbum corrodentem meum corpus possumne me serenum putare?

Fas: (decepta) Veritas haec … (lente) Fortasse id a me dictum est solum pars problematis, exquiere malaciam plane necesse est.

Ret: Ita… (voce placida) age, ex mea sententia, primoris amicus habendus est ut sereni simus.

Fas: Ita sane, sed amicus verus qui potest te iuvare.

Ret: Certe, sed te solum potes amicus tuus verus esse. Noli aliis fidere.

(Decurrunt sex secunda, Fas male consipicit Retesium; Retesius advertit hoc et is quoque eam aspicet.)

Fas: Ergo tu ne in me fidis!?

Ret: … Sic!

Fas: Certusne?

Ret: Paulum, sed satis est! Tu es puella bona!

Fas: Gratias tibi ago!

(Decurrunt tres secunda)

Ret:  Sic est! (Decurrunt sex secunda, et voce leve) Esne tu amica mea?

Fas: Ita vero, hic tecum sum!

Ret: Etiam illum saxum mecum est, num amicus meus?

Fas: Egone saxum? Tibi videor similis ei?

Ret: Minime!

Fas: Age, dic, esne tu amicus meus?

Ret: Tantum si tu es amica mea!

Fas: Retesi, abhinc antea dixi! Amica tua sum…

(Decurrunt septem secunda)

Ret: Amica!

Fas: Dic…

Ret: Pulcherrimus vere dies, nonne cogitas?

Fas: Ita Retesi, Pulcherrimus dies!

(Inter se subrident)

PHOTOGRAPHIA

Id est veritas

Photographema hic in manu est, pulchrum aliquibus pusillum aliis sed mihi magnum; non mei referre optem de sententiis eorum: immo illas me offendere dico et bonas et malas, nam esse primum extimatorem et id unum cupio, et etiam obtrectatores extare nolo. Scio fieri non potest, attamen, amici cui hic mecum audire placet, mihi gratiam facite: silete audientes me aut digredere nisi utilitas veniat. Si forte dormire velitis id domi in lecto facite. Lector tibi faciliore, si tui nihi refert noli legere! Illic, in photographema, est quid, ego dicere recte nescio et est propter hoc me hanc parvam descriptionem vobis, lectores vel auditores, offerre, rem meam, modo ut quid plus intellegam dum vos delectates, forsitan ut asini, figuris quas enuntio. Iam faciem Valerii conicio ridentem usque lacrymas audendo me sic seriosum narrare, faciem Michaelini Abbatiensis seriorem quam meam, cum intellegat subiectum photographiae familiaris ei plus quam mihi esse, fortasse flebiliter minimeque suspirabit cogitando de facultatibus amissis et Franciscus, dictus Phapphus, qui, si casu insolito, hic erit nobiscum nihil audiendo subridens. Amici illi, omnes remeati patriam post itinerem longum, certe cupiditatem alibi redeundi habebunt, sed propter amicitiam hic manebunt et postea gaudium in mea locutions invenient. Amicum meum Ioannem Ioas Patanellensem iam video laetum et diligentem cum ne litteram quidem silentio maximo relinquet. Quid ad lectores attinet nescio, forsit putabunt omnia esse pusilla, res ita est.

At ecce iterum Alexius una cum photographema in manu, sicut supra, qui post brevem panegyricum descriptionem tandem incipit. Rectangulum capite et remponite in mentem, nunc in quattuor partes illum dividite transversaliter ecce, in partem quartam altissimam, caelum caeruleum clarum qui infra, apud finem, albus et brumosus fit pingite, semper scilicet in cerebro vestro. Ceteras partes mare occupantur, qui in extrema parte dextera per dimidium litus, clarum et virde Portus Herculis cum Castri et pendice Montis Argentarii, coronatur. Longe inter colles et montem cymba velis navigat. Mare obscurum in parte remotissima ob altitudinem aquae est sed se clarificat magis magisque et undas spumosas habet apud videntem, duo sunt undae spumosae decem metros longae quae in parte dextera se convolvunt in gurgites. In piano primo mare valde virde est demissimumque, illic puella madida stat. Pedes talisque eius demersi plane in acquam salsam sunt et videntur paulum. Quanta difficultas, amici, in descriptione hominum et praecipue pulchrarum puellarum! Illa enim habet pellem uvidam sole obscurata qui tamen pone eam lucet et in photographema non videtur, sic umbra in parte frontale illae est dum per partes laterales suae dexterae micat albus candor photonium transientium per particula acquae. Intellegere recte possum illic mane esse, nam sole in tergo habet, et modo mane sic in illa ora est. Pingues non satis sed plaenae crures ut melongenae sunt ambulantes per acquam, immortales reddite, dexera retro et sinistra ante, liquidus frangitur ubi ea movet. Vesticula balnearis Bikiniana vestit cuius partes absone copulate sunt,  hypozonium violaceum albis cum rigis et mamillare plane albus et alius natura alteri. Est ut si, sorte ocellis alligatis, utraque ex chao ceperit. Corpus curtum eius acerbum aetate est nam illam puto habere non plus quam quindecim annos, venter certe non crassus sed ne sculpitus quidem ei est latique largi. Apud hypozonium signa alba videntur solationis. Umbilicus cavus est. Ubera nec magna nec parva sunt, dico me comparare posse duobus malis assyriis comparare pro mensura et forma. Brachii sunt erga spectatorem, manus sinistra aperta altera clausa in pugnum deorsum. Facies capillique madidi ut corpus sunt, scilicet plane, paulum ante photographema,  se demersit in acquam. Oculi eius, aspicentes nos, nigri et secati deorsum ut illi Pauli McCartney sunt; cilia et supercilia atrae sed parvae sunt. os, labris carnosis, est leviter aperta atque dentes albi videntur. Facies est longa et paulum actuta in fine. Nasus parvus est ut patatula et suaviter nebula lentiginum costellatus. Capilli longi eius et atri uti oculi, quanta pulchritudo, certe cirri cum aridi sint, sed ut antea dixi, plane madidi sunt et in armos, illos irrigando, cadunt. Est dicendum non cultum capillorum curatum esse, ut natura ei dedit sunt. Retro, longe, alia puella est natans sed mei non refert.
Amici, fortasse quid intellexi: nam illa non curata sicut aliae medicaminibus est modo est sicut natura fecit.  

Locutiones omnes pusillae multis sunt, et sic est verum, sed memoremus senitatem, quia hoc cantum tantum est vanitatis pulchritudinis et iuventutis. Illa enim anus eris et tunc ubi voluptates visae sunt, modo adveniet foeditates. Nemo illam tangere ne fuste quidem volet, Dive, quantus horror in ocuis cuius, futuro nec tam remoto, illam tantummodo videbit sicut est hic in photographema!

Pellis mollis flaccidaque, maculis plaena, fiet, ocelli opaci et cassi et corpus eius doloribus ciuncatum*. Amici censeamus tandem magna alia, non corpus nec pulchritudinem sed mentem et animum, quod vere sumus; canemus pulchritudinem attamen demus ponderem aptum illis.  

* Vox infimae latinitatis: "infractus" 

HYMNUS RAE
In poste aditus sepulcri Horemhebis scriptus

Verba a nobile Horemheb dicta,  purgato,
adorante Ram orientem;
is dicit:
“Laudes tibi nascenti cotidie,
qui te ipsum omnibus mane generas
qui iugiter ex ubere matris tuae exis.
Duo partes Aegypti tibi salutatione veniunt
et tibi laudes orienti dant.
Terram splendore corporis tui collustravisti
quia divinus ut vis quae est in caelo es,
deus benefactor,
dominus aeternitatis,
dynastes lucis,
princeps splendoris,
Is qui super solium in nave noctis Meseketet est
et visiones in nave matutini Manget habet,
adolescens divinus et heres aeternitatis,
qui se ipsum fecit,
et etiam se ipsum generavit,
magna Enneadis te colit
parva Enneadis te gaudet,
eae te pulchra forma colunt.”

HIPPONACTIS, FRAGMENTUM XXXII W
Prex Hermeti

Hermes, amice Hermes, catulle Maiae, Cylleni,
quaeso, sane enim male algeo
et intremesco ...
Da paenulam Hipponacti et tuniculam
sandaliaque et soecos et sexaginta
stateres aureos in patellam alteram.

MICHAELINUS
Parva historia

"Narro amicitiam , historiam illius quae mirifica est

Calliopes quaero veniam quia nolo opem huius,
placida musa tamen, nam illa dea minime extat.

dedico omnia dicta illi cui facta fuerunt."

[1] At ecce hic tibi, lector, Alexius loquens historiam insolitam unam tantum; hanc esse veram iurare possum quoniam amico meo contigit. Etiamsi nescio tui referre, aequale, utinam utilitas veniat, hic veritate omnia narro. In societate multi maledicere super calamitates alienas ridereque cupiunt, attamen id odi et numquam facere velit, modo faciam sermones obiectivitate Thucydidis de quo mihi magnum videtur spe ut totus iuvare alios possit; nisi sic erit tempus perdidero autem me delectando.

[2] Duo sunt pueri orti anno MMDCCL ab Urbe condita in civitate inter duas lacunas, mas et femina una tracto quo Asia in magnam crisem oeconomicam cecidit alter cum senissima uxor obita est. Nati sunt scilicet tres mensibus intervallis: illa maior, ille minor. De nominibus horum valde cogitavi et excruciavi paulum propter meum amorem veritatis, nam nolo dicere nomen puellae ne eam offendam etiamsi animus meus id velim. Dicam tantum nomen maris: Michaelinus, et deinde ei nomen Michaelinam commodo addicam. Eorum domus natales se minus quam centum passus absunt ergo iam in prima pueritia simul et in strata et in cubiculo ludebant. Genitoribus videntibus timiditatem liberorum vinctam illa magna amicitia, eos plus iuncti servare statuerunt. Ii iam in infantia insoliti pueri erant omnibus aliis, valde teneriores et intelligentiores, sic soli facti sunt. [3] Ille puer capillis oculisque fuscis erat magrus, illa foedula magrula capillis curtis nigris, oculisque atris. In asylo etiam inter se tantum sine novas amicitias adstringendo ludebant, et magistrae, hoc videntes, genitoribus parvulorum de timiditate locutae sunt. Sed nihil fecierunt quoniam bonam et profundam illam unam iunctionem prae multis sed vanis putabant. Sic soli, magis magisque se sectari continuavere. Saepissime in marem et in naturam ibant aestate et hieme unus domi alterius erant, etiam die festi et natalium et eorum et genitorium. Saepe abiciebant saxa in lacunam et loquebantur de magnis. Diebusque eorum natalis soli erant at felices ludendo simul. [4] Annus horum sextus proximus initium aerumnarum praemonstrabat, elementaris schola enim incepit et eacum problemates de amicitia illorum. Pueri in aula ridebant videndo affectum qui illos illigabat et hos “sponsi” appellaverunt. Scientes de mollitia puerorum, necando gryllos cantantes in horto apud scholam inceperunt, ergo Michaelinus et Michaelina flentes lacrimosis ocellis necatores sine victoria conflixerunt, contra illosque verberaverunt. Ii magis magisque alligati in difficultatibus facti sunt, domi simul postmeridie munera scholae faciebant et postea computatro, ludisque societatis se usque vesperem delectabant. Quondam, nescio die, feles Michaelinae cecidit ex fenestra, obiit; illae multa tristitia a Michaelino lenita est nam ei felem amatum vivum per naturam depinxit. Dies aestate atra et lucturiosa advenit qua, cum domum tenus ex mare incedebat, autocinetum illam lesit, sic in valetudinarium vulnerata et in animo et in corpore ivit, atque tracto sanationis numquam Michaelinus illa abfuit, etiam nocte genitores facile extollere non evenierunt ut dormiret. Posthac illa sanata iterum, vita decurrere renovavit. [5] Status aequalis mansit, nemo in mundum secretum Michaelinorum ivit contra non eos offendere intermiserunt. Anniversarius decem annorum Michaelinae fuit, dies iucunda quam illam decurrere cum amico fido cupiebat sed genitores illam advocando in festum omnes ex aula scholae adegerunt. Sic fuit quod dies natalis deterior dies anni ei factus est: Michaelinum enim clauserunt in pergolam externam et locum cum illa flebat conciderunt. Post festum amica illum liberavit et simul multas lacrymas effunderunt. Omnes scimus de impetu adolescentiae in hominibus uxoribusque et etiam in illis fuit cupido exiendi et mundum videndi, per centrum enim civitatis manu in manu et brachio in brachio reciprocabant laeti. Ibique non defuerunt dicacitates. [6] In schola media incepit tragoedia vera, omnes enim magis quam in elementaribus illos offendebant sine pietate ergo, missa patientia, Michaelina epistulam cui illos offendebat magis scripsit. Hic non iterum perturbare dicebat et etiam illum offendit malis verbis, postea hanc dedit Michaelino et iussit “bullo*” dare. Is non fecit, fortasse ignavia. Epistula reperta est et professorissa irata illam puniit. Ecce lector, finis horum amicitiae. Michaelina enim, se habendo proditam a Michaelino, eocum loqui iterum noluit et nunc, decursis septem annis, sic etiam est, modo se salutant manu. Illa nunc, ex foedula, pulchra puella est et iam sponsa pueri novi, ille amat puellam aliam sine commercio. Historiam narratam ex fletu Michaelini cepi, in desperatione ille adhuc est cum de argumento loquitur, ergo omnes litteras qua textile narrationis componitur modo est lacryma una amici, noli ridere lector aerumnis. Disce quid pulcherrimum etiam fragile est.

*  Ex anglica "bully": vehemens puer