DESIDERATAE IAMBI
Iambis scriptum

Amor tu dulcis mi atque cor, te amo profunde et diligo
enim est tu cycna, splendor mi, puella pulchra et docta tam.
Habes, amica sponsaque, cutem nivem quam candidam;
tibi est in oculis color qui stat in profundo maris   
dum sol aquam fodit parum ferens ei tonum arboris.
Amor supremus est mihi sed semper purus non satis
et sensus sæpe gignit mi bono sapore clam malum:
erotos fructus quo licet tacere quam vocem dare.  

DESIDERATAE DE PASSIONE
Epistula

Desiderata, mi amor, tibi pulchrae scripsi ego amicae istam epistulam de sensu coquentis Erotos quem nitide percepimus iacentes simul perditi in anhelito magno. Quid est amor tandem? Quid vere? Istae quaestiones fuerunt mihi annos sine responso, sine firmitate. Sed rogitabam aequaliter ex omnibus amicis et notis sponsam habentibus, quibus sine tremore fuerit obligatio sciendi, ullo cum claro verbo. Quin numquam vos nescibatis? Idiotae! Hypocritae, si amorem senseritis vere et non modo corpore, verba plurima vobis essent! Nihil mihi alienum, nihil dissimile amicitiae: amor est amicitia extrema. Aeternus esse potest si tantum et mentibus non corporibus modo amamus; nam vos, tempore decurso, pathon plane perdiditis et iura diruxitis amoris.
Amo te, diligo profunditer et radicaliter, volo omnia bona; non copulavi corpore tuo, sed mente maxima parte.
Amo te, diligo tuam morem, tuos usus tua ciba, tuos capillos, tuas vestes.
Amo te, diligo tuas scientias, tua verba, tuam pulcherrimam vocem.
Amo te aeterniter.

DESIDERATAE MEAE DE EA
Epistula

Alexius Desideratae Elissae suae puellae S.D
 meum totum, mea spheniscula pulchra et amabilis, tibi mitto omnia bona auguria et nobis ut perpetuo una simus.
 Amor, amor qui annos annosque fefellit ruinose, nunc tibi laudes texto quoniam, ut magnum praemium, recurans omnia mala haec nunc Desideratam mihi dedisti; puella cui in aeonibus alteris mille expectabam si fas mihi vivendi illos dies sint.
 Desideratula puellula mea, etiamsi plerumque tempor terrae, planities montesque nos intersunt proxima mihi te esse ego sentio dulcissime beneque manibus me tangere videtur. Es pulcherrima cycna alba quae mox pueros, pullulos, habebit et amore crescet. Numquam cycnus mas te fugabit, velociter volans, quod in aeterno amore cecidit.
Pretiosissima es, noli te depretiare, quoniam aliter ne liceat quidem plirimis puellis (prope omnibus) existentia ob pudore. Nam es vera sinceraque, intelligens et docta, dulcis amoreque plena, insolita et rara, pulcherrima candidaque; ullus tibi vanus terror verborum. Te amo, te diligo et modo te capiere cupiebam. Es meus unus amor dignus.

Quattuordecima lux Decembris MMXIV

DESIDERATAE MEAE DE FIDE
Epistula

Alexius Desideratae Elissae suae puellae S.D
 Puella dulcis, amabilis nympha dilecta, lux oculorum meorum: amica et comes sedula. Amor pulcherrimus et aeternus, causa meae laetitiae; optime valere tibi opto quoniam tantum sic et ego valeam.
 Die vigintiocto Novembris ipso anno ad te veni amore latus et, sine veritate ut illic tu sis, milia et milia plurima percucurri velociter modo credens in verba tua melis. Bene enim diximus locum et horam diei quibus ad nos venimus et ita dum in schola tu est mihi erat expectandum modo tempus, de mane usque ad primam post meridium. Caligo omnia tenebat secum et lacteus horizon mihi bucolicorum carminum visus est, solum totale eram et sicut in margine voraginis me faciebam. Verbum magnum erat dicendum, nam suavium primum vitae dederim mox, transiverim limitem in quo semper dolebam; sed tacebam plane aspicens illum candorem. Qui mihi dicere potebat utrum fuerit apertus an clausus puteus ubi me parabam cadere? Fidem modo maximam tibi dedi ergo non magna cura mihi. Et bene feci, mea Desiderata amabilis, tu advenisti, laeta et mota cecidisti in mea brachia et suavium egomet primum tibi dedi. Inde basia centum et altera mille, subrisi et laetitia tamen non laetitia sine mente sed conscia et sciens de malo circa nos (nam nihil deteriore quam laetitia caeca). Tandem puteus erat apertus et non apud replenum aqua sed stabam splendore illum. Te diligo maxime amando.

Prima lux Decembris  MMXIV 

EPICEDION ANONYMUM

Hexametris scriptum

Naso rubro infirmos in nosocomio delecto.
Ille mei aetatis dixit cecidisse in amore,
ego illa die clausa domi flens perdidi humorem.
Namque fere mensis vitae et unus ei plenus
non erat. Istum mecum nequii sic ego ferre.
Aeterniter amabo illum, morti ulla potestas.

TIBI
Hexametris scriptum

Velim momentum instruere istum perpetuo quod

mox erimus in oblivione: anonyma ossaque cassa.

SOMNIUM 

Hexametris scriptum

lucum apud horrorem Thelabib in litore solis,
de portu decepi tuo tacite novo barca
atque Clara aderat me inquinata pulvere calcis,
gravatu et plenis oculis more mei fletu;

venustus vultus est nigrus fumo ruderum
et nigri cirri sabulo perturbati fusci,
gerebam et egomet vexilla ea summeque tristis
videbam caelum subrubrum atque missile sectum.
Ergo emimus iteris codicillos paucis monetis
et barcam inivimus: sedimus in ordine vilis.

Palea, squalor et animalia eo in solo stabant

pauperes homines, prostitutae et omnia mala

erant in duro subsellio, mora quietis.

in mare nos largo vigilavimus murmure magno

at muti fuimus cogitantes imagines illas

quae in mente vacuas faciebant parvulas curas.

Paulatim fiebat albior Clara gravata

tandem circa metam nostram somnum advenit illa

"Possumne te ferre domum? tu capta sopore."

 Dixi ego ei comiti cursus voce mihi maesta;

"Ita" ea ait tandem, decidens in meum humerum.
Nam, appulsa barca, in brachias sublevavi Claram

et levem ut folium transtuli mox foras illam,

sentiebam cinnami admixtum pulvere opaca

eius odorem, silvanum, uti foina parva.
Ambulavi cum illa in brachiis sub oculis dein

gentis usque suam ianuam, atque clavibus lente,

quae sua funda inerant, inivimus. Nemo vagabat

per aulam vastam, regnabat sibilus venti.

Inde in lectum clam posui sub stragulis caldis

atque ego celeriter deivi sua domu fessus.

"Quomodo tu ausus es, proficere Clarulam sic?"
dicebant mali iratissimi mihi advenienti;

at erus certe fui, quod non istis resposui.

lu

MORIOR MEAM OB IMPARITATEM
Hexametris scriptum

Maerorem, tam pulchra tu amica, verto tibi istum

sed modo suspirum, fletum sub candida nive

floris morentis atque tristis maximo gelo:

"Condona, amabo, me ignorantem te aspicientem

ridentem tristem. Morior meam ob imparitatem."

EMMAE ENCOMIUM
Hexametris scriptum

Tete nata cano, ovis nigra, senis derelicta,

sola insana puella: pudor probae familiae

et tibi tantum laudes detexam versibus laetis.

Levi tepore aestus ante annos duodecim orta es

patri ferens primam curam filium cupienti

tamen cum illa soror maior dederit ei flatum

gerens se comptam, advolabas discrimine felix:

tu vociferabaris defugans nexibus aspris

currebasque agilis sub aspectibus severorum.

"Quomodo stulta potest esse sui parvula patris?

Sic homo mansuetus, tacitus quam ficteque rectus"

alteri saepe sibi dicebant vocibus falsis

dum foliorum turbinibus crinem bene fuscum

confundis lasciva tu in aere candida sole.

Et mentem in schola et valorem sub stupore magno

omnes viderunt dederuntque valutationes

optimas, maximas, aliis ex omnibus classis;

sed sola pascebas errans per urbem curiosa.

Die ego te vidi ludentem fructibus fici

"Quid agis, veustula? Nonne ludificaris?"

"Relinque me solam, agere more cupio Emmae"

nasum corrupuisti velut cattus adiratus

et oculos niveos profundos in animam mox

iactavisti meam; deivi iussu silente.

Noli parva cavere: utinam maneas tui more,

minime tu sola eris, in mundi honus peregrina;

bona tibi tantum: sonitus radiosi futuri.

PULCHRA MORE SOLIS

Hexametris scriptum

Canere ego statui facta Valerii caeci
rogatione sua, denuo cum versibus paulis;
deinde mihi veniant novae in obscuritate degentes
more tamen Cloppae venustae musae operosae.
In mare formosa Fridrica, cum puero illo
stabat ludebatque serena fulmineaque;
sub radiis astri flavi ubera perspicere omnes
potebant ita decidit illa  tangere palmo.
Nam domini abitibus monstrabat athleticos motus:
corpus comitabatur serpens per Fridricam artus.
"Aspice, amica mea, sic nos eiecimus hostes!"
dicebat pacidus, tangens iterum, ista puella,
mammas atque nates, ignara ingente decore.
Sublevavit eam tandem osculavit iugulum eius:
"Pulchra more solis, fulminet Deus temet!"
Corusca inde in hora ille implevit Polypi verbis.

MEMORO, CLOPPA, TE ADHUC
Hexametris scriptum

Memoro, Cloppa, te adhuc lente manibus aspicisse

hanc timidam faciem. Tu pulchra et candida perquam.

Sed casus statuit iterum haud nos occurere fas,

ergo saluto te lacrimans amarissimas guttas.

In nigro abysso et ego tenebrae sum immensoque mire.

IN MARE CLARA ADIVIT

Hexametris scriptum

In mare Clara adivit aestu litus scopulosum

idiotamque malum secum illa gerebat;

ita balnearis vesticulis, natatis paulum,

optaverunt se de valde alta mergere rupe.

Hora plena gente vidente ascendere parvos;

atque omnes audire potebant, vocibus horum,

dicta ab amico verba stans sub Clara erepente.

"Meretrix!" iterabat , tranquille in scopulo ille,

"Age!" adicebat etiam subridenti sodali.

Madida aqua et illa formas pervidere sivit

itaque frustratus ascensu ab feminula illa

facto dum ille timet, statuit offendere prave.

"Vidi tuum cunnum clitoridemque inde nitide"

ei brute inquit speranti in vertice amicum;

statim corripuit faciem, hoc fastidio dicens:

"Cessa nunc satis est! possumne hinc abicere me?"

"Noli cavere, lupa!" deorsum otiosus resposuit.

Adirata se in aquam mersit de vertice compte

movit et impetum rabiei in corpus amici

qui braccas scopuli divellit cuspide plane.

Omnes spectaverunt fallum tantulum idiotae,

"Aspicite nudum puerum sub petra iacentem"

dicebant adridentes cum Clara adveniret et
nuditatem mali velaret post corporis umbram.

MOX PECCATIS VINCTUS DECADES
Hexametris scriptum

Clara tibi, Michael, dicet appetitu magno
"Cum sponso fregi et cum sodale idiota malo,
itaque nunc sola sum, care pristine mi amice.
Visne meam domum, uti consuevisti, advenire mox?
Nemo est sero illic, nam habeo donum tibi suave"
Certe "ita" dices expectans id tempore longo.
Adibis igitur aedes sub lumine Lunae
et timidus ianuam clam pulsabit dum aperit haec.
"Adi Michael lectum" dicet plena Clarula
luxuria funda denudans nullo pudore;
fortasse illa edito flore te inviolatoque
donabit inter gemitos in obscuritate.
Plane trades morem, recubans sub corpore Clarae,
Michael, noli dicere nihil agere sic:
noli abstrusus videri. Mox tu vinctus decades.

CUPRESSUS: VIDI TEMPUS
Hexametris scriptum

Ambulare Tempus vidi memet apud ipsum:

puella, nunc es domina matura aliquando.

Ventum transit: et hiemis, nox, lumina, noctes;

cave! Nos cras fiemus ossa cupressi sub umbra.

DE MORTE ADELAIDIS PARVULAE

Hexametris scriptum

Adelaidis obivit, parvula faga venusta,

infans lepida, laeta possis recubare

solebas sicut  facere, post saltus plurimos;

neque autem saltus extat ad fundum ita otium.

SALUTATIO MAGISTRI
Hexametris scripta

Magister mihi dixit "sis tintinnabulum tu

alvei abrupti non clangor, Isclane care".

cum lacryma inde siluit sub climace scholae 

fumans eius fistulam et ego deivi motus.

FAE NUGAE VERAE
Tibi, Fa meretrix, quae umquam de hoc scies (ANNO MMIII)

Remota in gramine, puella, sola eras

cum vento circum et nebulis super

compte reciprocabas levitate.

Tandem in herbam densam cecidisti

et ibi in milia conceptis iacuisti,

longinqua ad omniis hominum curis;

in alieno universo sine maesta.

Vis mundum diversum sine corpore

confactum de musica et coloribus

ubi sunt nec vincti neque victores,
et sine inimicis et amicis quidem:

sed undae crispantes serenitatem.

Alibi trans vim gravitatis es,

trans verba et formas futiles populi.

Capilli fusci in filis habes herbae

et tui oculi cortex arboris fiunt,

corpus tuus videtur ramulus ibi

attamen pulcherrima et perfecta es.

I

Vix possum memorare qui motus amini mei fuit momento in quo tecum placidus sensibus eram. Diu locuti sumus et saepe nostra deliria se suaviter confunderunt.

Amasne aliquam nunc? Fas dixit autem
oculi mei eminus aspexerunt

responsum recubantem clare in fundo
animi qui vinctus a oculis suis
nequibat otiosis verbis mentiri.
Illa vidit hoc in me qui tacebam
autem unquam mihi quaestionem fecit
sed ego quoque finxi non audire.

II

Tu deficis me multum male.

AMICIS MALIS ET FALSIS

Aliqua deliria variis metris (ANNO MMIII)

Quis tempus mihi remittet amissum

vobiscum, falsi futilesque amici?

I

Astronomica nympha, colans caeli
meridiem, erudita astris remotis
pulcherrima scientia et physica fine,

capilli tui ut Betelgeuze sunt ruber

et oculi micantes tamquam Sirius.
Inducis tenuem tunicam ceruleam

et morior longitudine tua tanta.

II

Flores edam cucurbitae et melones
tuos, amice mi maxime Ioannes;

percolatos manibus tuis sub sole

in terra fecunda agri Patanellae.

In illis olusculis fructum erit
laboris inaestimabilis tuum
atque signum nostrae aeternae amicitiae.

III

Naufragus noctis iam profundae quondam

apud claustra tua adveni, Gallica mea,
ubi candor amplecteritur plantas.
Statim clare vidi omnes memorias tuas
malas et pulchras, nobiles et turpes.
Cepi rosam candidam, frustra illam
trans ferrum eieci verbis perditae

praeteriae quae umquam mihi remeabit.

IV

Meretrix maxima fellatrix foeda,
tu, indigna et immunda moecha exsecrata

expecto tua quaestionem atque vocem
verbis, iisdem ei dictis de Fructu.
Quomodo audes loqui puellae virgini?
Quo ex me audeas querere puro homine?
Tu devirginata a spurco barbaro.

V

Nympha pulchra et suavis, mea Gallica
natura depinta circino et arco,

tincta coloribus occasus rubri,

voluptas tu meorum oculorum;

te amo et tuum corium tangere volo.
Memoro et imaginem pucherrimam

tui corpus mihi perfectum et mundum,

unctum oleo atque coruscum in luce,
ubera turgida sub sole aestivo.
Recubabas apud murum turbata,

etenim sicut es semper in vita,
prope nuda in externo domi tuae.

Vero, tu non es candida nec bona,

neque ut scripsi in prisco libro “De Puella”;

attamen mihi maximum apexque.
Te aspicio et nunc in mente perturbata

capilli fusci inconfecti madidi
vitiose in facie tua vergente caelum

efficiunt inaptum scribendo memet.

    

VI

Verone scire tu vis, quid vita est mea?
Sine cura sunt atri mihi amici
qui optant cum loquor finem locutionis
et in poesibus modo taedium habunt.

Puella, Gallica lux mea, alibi
amat alium puerum et aliam vitam,

ergo etiam si virdem aetatem habeo

solus ut senex in deserto sum.

VII

Heu tempora, iam non extant mores

vincit agmen suium et merda boum.

“Omnes in discothecam imus laeti
nos meretrices et idiotae spurii”.

VIII

Venusta illepide, absone perfecta

puella meato masculino est Gallica,

crine fusco, longo et enode valde.
Facies ovata et nasus gravis eius
certe signa inconfusibilis sunt
personae sic pulchra mirabilisque.

IX

Musa capax, cana loco mei quaeso
formas Gallicae puellae nunc feminae
mirabilis illa meo viso attento.

Florem etatis videre potestis

magnopere vos in suo ater sole corpu.

Fortasse nunc Alexio satis est,

minus et scire certe vult de puella.

Formam non habeo neque potestatem.

X

Fleo veritate:

tuum defectum,

sed simul sumus

in parva biga

ex ununpentio.

XI 

In civitate latianae scriptor deget
qui se delectat immundis scripturis
de clara puellula sic venusta.
scribet, scribet et etiam scribet multos
amplexus minimis turpis singulis,
tantum ut se extites illae ipsae sumptu.
Ignoscite, queso, illo uti egomet feci:

tandem ineptus patheticus ille est modo.
Eius naso et aurones insignae sunt
per faciem puttulatam acne grave.

XII

In vespero te conspicior apud stratam

saepe expectantem per crepidonem punctum

aptum secure pellendo autobirotam,

illic, in metum temporis saucili.

Derimit te saltus ab fine tremoris

ab victoria tua, pauli passus tantum,

nec autem discedis, modo aspices furvum

asphalti ubi iacuisti vulnerata

exterrita, quondam, ut avis fracta ala.

Illic rursum cras illam videbo quoque,

nihil dicam, sussurrabo nihil, certe

expectando adibo mersionem late.

SATURA II

Hendecasyllabi sine mensura (ANNO MMIII)

Acras, puella stulta et mala ubicumque,
quae meam patientiam totale delevit
certe est tam foeda quam curta videtur.

Et eam solum usus sum ut secundam,

otium et rationem verae mulieris

cuius unquam illa erit imitatio:

Gallica puella longa et pucherrima.

Eadem non vero est ut Acras quadrata

ne est quidem vara at recta praeter modum,

venusta omnibus gratiis perfectionis.

Tu mihi lector fortasse requiris

quia, attamen, eam admovi me

si tam horribilis illam describam;

sed nescio respondere tibi recte

quoniam me pudeo huius corruptionis

in qua delapsus sum ceacus surdusque,

quin viderim atque audierim verum.

Suam vocem dicam teressitum esse

dicentem strdore sine ratione

quaesitiones sine significatione

contra Gallica habet vocem splendidam

et saepe austera argumenta dicenda,

porro eius cantus tam expolitus est

ut tenor ceu Furius cadere faciat

ob suam peritiam incogitabilem.

Alia puella misera hypocritaque est
et retro amat semper maledicere
tamen semper videtur ante amica,

enim subridet lepide et respondet

ut si sis magnus et bonus homo ei;

contrarium Gallica et Calliphonus scit

recte postquam pulsatus est errore.

Attamen loquar solum de Acrate
postac ne offendam nomen Gallicae,
quod turpitudo nomen illae id laedet.

Haec semper studet omnis die vero

et gloriatur hoc, sine intelligendo

omnibus odiosam manifesto esse,

enim extra casos illis humanos

amicarum eius eam nemo spectat.

Puerum amavit infidum et malum:

Rotusmatatticum Bootan Maximum

sine congruentia et flebilis visa est,

praecipue quia illum ipsum disgustavit.

Solum unum ante me eam voluit

puer, dicitur Lucius, qui eacum

in magno amorem cecidit acriter,

amor non comparandum meo senso

qui tantummodo turpis cupido erat.

Sed, illa sciendo de suo senso, eum

repulsavit ut amet solum Bootan,

amet et non ametur videlicet!

Sic sola fuit multo certe tempore,

cum postea me inquisierit ego eacum

commercium parvum incepi propere.

Postea, dive, quot deliria audii!

Dummodo die genitores eius

circiter me absumpserunt autocarru,

ergo, ea etiam non data, illam relinqui,

quia vita ei non valebat amittere.

Postquam hypocrita dixit me nolle

et baestia factus sum despuendo aspre.

Sponsum nunc habes ignotum, nescio quis,

sed eum, scio, aliam amare vero

et illam uti solum ut rationem.

Gaudeo magnopere, haec iusta est fortuna ei.

Misera gloriosa sine cerebro,

tu minime es pulchra, noli sperare!   

SATURA I 

Hendecasyllabi sine mensura (ANNO MMIII)

Scialas, magna ore spumosa, doctus est:

enim historiam nullius cognoscet

sed scire videtur omnia de mundo.

Si dicas tu latine intellegere

is finget etiamsi modo “Iuventus”

linguae latinae parum comprehendit.

Ille dico vobis, sane homines,

putat sapientem se esse sed sapientiam

ingorat plane, et quidem cognitionem;

attemen eum videre potes ire

superbum in urbem ut percussorem

nedum sicarium mediaevalem tectum,

ceu si sit validus bonus et pulcher.

Putat, et stupefio, cum insolentia

similis esse genii et homini ferrei

qui tamen unquam erit eiusmodi.

Quae sunt Caesaris, reddamus Caesari:

est peritus in immaginariis

animalibus pilosis et falsis,

ut, exempli causa, vir niveus;

sed etiam in illis qui squamati sunt:

dracones et malae anguillae gigantes,

serrasalmi humani atque lacertones.

Nihil mali si solum id studium sint

sed sunt ei quaestiones verae credendae.

Sed etiam credit in phasmis et umbris,

tantum ut, iam media nocte, domum meam

is advenit dicens mihi ire eocum  

quod phasmae in via sedunda certe vidit.

Ivi sed vidi nihil ubi videbat

excercitum factum de mostris esse.

Sed meus spumosus amicus est audax

enim cum pericula videat fugit

ut puerulus, atque sua vox decrescit.

Factum tamen id est cum sis eocum

minime in suis verbis dictis amicis!

In illis multum pulsat et ululat

et vicit semper etiam contra centum!

Sed ne dicamus alia est opifex ille!